[SF] เธอจะอยู่ในใจของฉันเสมอ... (YURI) (กอล์ฟฐา) - [SF] เธอจะอยู่ในใจของฉันเสมอ... (YURI) (กอล์ฟฐา) นิยาย [SF] เธอจะอยู่ในใจของฉันเสมอ... (YURI) (กอล์ฟฐา) : Dek-D.com - Writer

    [SF] เธอจะอยู่ในใจของฉันเสมอ... (YURI) (กอล์ฟฐา)

    ผู้เข้าชมรวม

    620

    ผู้เข้าชมเดือนนี้

    13

    ผู้เข้าชมรวม


    620

    ความคิดเห็น


    6

    คนติดตาม


    2
    เรื่องสั้น
    อัปเดตล่าสุด :  17 เม.ย. 56 / 22:53 น.


    ข้อมูลเบื้องต้น

     

    "ไม่! เค้าไม่รู้อะไรทั้งนั้น! ทำไมล่ะกอล์ฟ ทำไมถึงต้องทำแบบนั้น..ทำไมถึงต้องทิ้งฐาไป!"

     

     

     

     

     

     

    "กอล์ฟไม่เคยทิ้งฐาค่ะ..จะให้กอล์ฟพูดอีกกี่ครั้ง กอล์ฟก็จะขอยืนยันว่า กอล์ฟไม่เคยทิ้งฐาไปไหน เพราะกอล์ฟอยู่กับฐาเสมอ..ตรงนี้"
     

     

     

     

     

    ตั้งค่าการอ่าน

    ค่าเริ่มต้น

    • เลื่อนอัตโนมัติ

      เธอจะอยู่ในใจของฉันเสมอ...

      กอล์ฟ | ฐา

       

       

       

       

       

      ..แค่ขอให้เธอคิดถึงกัน
      ทำแค่เพียงเท่านั้น ฉันก็สบายใจ
      อย่าคิดถึงวันที่เสียไป
      จะบอกให้เธอได้รู้ อย่าไปเสียดาย..”

       

       

       

       

       

      ---------------------------------------------------------------

       

       

       


      "กอล์ฟ!"

       

       

       


      หญิงสาวร่างเล็กผวาขึ้นมาจากเตียงนอนนุ่ม เม็ดเหงื่อผุดขึ้นเต็มใบหน้านวล ก่อนที่'ฐา'จะค่อยๆ ยกมือขึ้นเช็ดเหงื่อพร้อมกับเสยผมที่ตกลงมาปรกใบหน้าหวานนั้น

       

       

       


      ฐานั่งเหม่อมองออกไปด้านนอก ลมหนาวพัดผ่านเข้ามาทางหน้าต่างบานเล็กที่เปิดทิ้งไว้ ร่างบอบบางกอดตัวเองไว้อย่างเหม่อลอย นัยน์ตาหวานนั้นแฝงไปด้วยความเศร้าอย่างปิดไม่มิด

       

       

       


      ... ฉันคิดถึงเธออีกแล้ว..กอล์ฟ ...

       

       

       


      ปล่อยให้หยดน้ำตาร่วงลงมา ก่อนที่ฐาจะเงยหน้าขึ้นอย่างรวดเร็วด้วยหวังว่าจะหยุดน้ำใสๆ เหล่านั้นได้ แต่สุดท้ายก็ต้องยอมแพ้ ซบหน้าลงกับฝ่ามือเล็กและปลดปล่อยทุกอย่างออกมาจนหมด









       

       

       

       

       


      "กอล์ฟ..กอล์ฟพาเค้ามาที่ไหนเนี่ย แล้วทำไมต้องปิดตาเค้าด้วยอ่า~"

       

       

       


      "เดี๋ยวถึงแล้วก็รู้ค่ะ"

       

       

       


      หญิงสาวร่างสูงเจ้าของเสียงนุ่มค่อยๆ ประคองฐาให้เดินมาตามทาง 'กอล์ฟ'แอบอมยิ้มกับตัวเองเมื่อเห็นอีกคนทำปากยู่อย่างขัดใจหลังจากได้ยินคำตอบจากเธอ
       

       


       


      "กอล์ฟอ่ะ บอกเค้าหน่อยไม่ได้เหรอ นี่เดินมานานแล้วนะ กอล์ฟแกล้งเค้าป่ะเนี่ยถามจริง"

       

       

       


      "ไม่ได้แกล้งค่ะ แล้วถ้ากอล์ฟบอกตัวเล็กไปเนี่ย..มันจะเรียกว่าเซอร์ไพรซ์ได้ไงล่ะคะ เพราะฉะนั้น เดี๋ยวถึงแล้วก็รู้ค่ะ"

       

       

       


      "กอล์ฟอ่ะ!"

       

       

       


      คราวนี้ถึงกับส่งเสียงหัวเราะออกมาเบาๆ เมื่อฐาขมวดคิ้วเพิ่มเข้าไปอีกหนึ่งอย่าง ก่อนจะต้องหลบฝ่ามือเล็กๆ ที่รัวใส่ไม่ยั้งเป็นพัลวัน กอล์ฟรีบจับมือเล็กๆ นั่นไว้ก่อนที่ตัวเธอจะช้ำไปมากกว่านี้

       

       

       


      "หยุดทำร้ายร่างกายกอล์ฟได้แล้ว..ถึงแล้วค่ะตัวเล็ก"
       


       

       


      คนตัวสูงกว่าบรรจงแกะผ้าที่ปิดตาอีกคนออกอย่างเบามือ ฐาค่อยๆ ลืมตาขึ้นมอง'เซอร์ไพรซ์'ที่กอล์ฟปิดปากเงียบมาตลอดทางที่คุยกัน ก่อนจะต้องยกมือขึ้นปิดปากอย่างอึ้งๆ เพราะไม่คิดว่าอีกคนจะทำให้ถึงขนาดนี้..
       


       

       


      นกกระดาษนับร้อยตัวที่ผูกติดอยู่ตามกิ่งไม้ของต้นไม้ใหญ่ตรงหน้าเคลื่อนไหวไปมาตามทิศทางลมราวกับมีชีวิต ฐาเดินเข้าไปใกล้ๆ ก่อนจะได้ยินเสียงนุ่มกระซิบข้างหู
       


       

       


      "ลองจับมาซักตัวสิคะ..นกพวกนี้เป็นนกสื่อสารนะรู้รึเปล่า"

       

       

       


      ฐาหันกลับไปเลิกคิ้วใส่คนพูด ก่อนจะยอมเอื้อมมือขึ้นไปดึงนกกระดาษตัวหนึ่งลงมาหลังจากอีกคนพยักหน้ายืนยัน ..เมื่อกี้กอล์ฟบอกว่าไงนะ นกสื่อสารงั้นเหรอ

       

       

       


      คนตัวเล็กค่อยๆ หาทางคลี่นกกระดาษในมือ ก่อนจะต้องยิ้มกว้างออกมาอย่างตื้นตันเมื่อกวาดสายตาอ่านข้อความที่ซ่อนไว้ด้านใน รับรู้ถึงอ้อมกอดอุ่นๆ จากทางด้านหลังและเสียงของกอล์ฟที่อ่านข้อความจากนกสื่อสารให้เธอฟัง

       

       

       


      "Happy Anniversary นะคะ.. 
      ขอบคุณคนบนฟ้าที่ส่งฐาลงมาทำให้ทุกวันของกอล์ฟมีความหมาย
      ไม่สัญญาว่าจะอยู่ด้วยกันตลอดไป..แต่สัญญาว่าจะทำให้ทุกวันต่อจากนี้มีแต่คำว่า'เรา'
      รักนะคะ..ตัวเล็กของตัวโต :))"

       

       

       



      ฐาเอนตัวไปพิงกับคนที่ยืนซ้อนอยู่ทางด้านหลัง รู้สึกถึงแรงกอดรัดที่เพิ่มมากขึ้นหากแต่ไม่ทำให้เธออึดอัด ร่างบอบบางยกกระดาษขึ้นมาแนบไว้ที่ตำแหน่งหัวใจก่อนจะเอี้ยวคอกลับไปกระซิบและแอบจุ๊บแก้มคนชอบเซอร์ไพรซ์แรงๆ หนึ่งที

       

       

       


      "รักเหมือนกันค่ะ..ตัวโตของตัวเล็ก"









       

       

       

       

       


      ภาพความทรงจำไหลผ่านเข้ามาในห้วงความคิด ฐาเงยหน้าขึ้นจากฝ่ามือเล็ก ดวงตาแดงก่ำที่คลอไปด้วยหยาดน้ำใสจับจ้องไปยังหัวเตียงที่มีนกกระดาษนับร้อยตัวเรียงรายอยู่บนนั้น 
       


       

       


      ค่อยๆ เอื้อมมืออันสั่นเทาไปหยิบนกกระดาษมาตัวหนึ่ง บรรจงแกะตัวนกออกมาอ่านข้อความที่อยู่ภายใน ก่อนจะสะอื้นออกมาแผ่วเบา ปล่อยให้น้ำตาหยดลงไปบนกระดาษ ลบเลือนคำๆ หนึ่งไปจนหมด..คำว่า'เรา'

       

       

       


      "ไหนเคยสัญญาว่าจะทำให้ทุกวันมีแต่คำว่าเราไง แล้วทำไมถึง.."

       

       

       


      พึมพำออกมาได้เท่านั้นก่อนจะปล่อยให้หยดน้ำตาไหลรินออกมาเป็นสาย ฐาพลิกตัวนอนคว่ำอย่างไร้เรี่ยวแรง ซุกหน้าลงกับหมอนใบใหญ่ มือเล็กนั้นกำแผ่นกระดาษไว้แน่นเหมือนกลัวว่ามันจะหายไป









       

       

       

       

       


      ฐาขยับตัวหนีอย่างขัดใจเมื่อรู้สึกถึงสัมผัสแผ่วเบาที่ไล้ไปตามพวงแก้ม คนตัวเล็กขมวดคิ้วมุ่นเมื่อสัมผัสนั้นยังคงเหลืออยู่ สุดท้ายก็ค่อยๆ ปรือตาขึ้นก่อนจะเปลี่ยนเป็นเบิกกว้างเมื่อเห็นว่าใครเป็นเจ้าของสัมผัสนั้น
       

       

       



      "กอล์ฟ.."

       

       

       


      คนถูกเรียกเงยหน้าขึ้นส่งยิ้มน้อยๆ ให้กับคนที่นอนอยู่ ฐารีบคว้ามือที่กำลังไล้แก้มเธอไปกุมไว้แน่น ก่อนจะพุ่งเข้าไปกอดกอล์ฟและซุกหน้าลงกับอกอุ่น

       

       

       


      "กอล์ฟกลับมาแล้ว..กอล์ฟกลับมาแล้วจริงๆ ด้วย.."

       

       

       


      พึมพำออกมาทั้งน้ำตา มือเล็กขยุ้มชายเสื้อเชิ้ตของอีกคนไว้แน่น กอล์ฟมองแมวน้อยในอ้อมกอดก่อนจะขยับมือไปวางบนศีรษะและลูบไปมาเบาๆ 

       

       

       


      "กอล์ฟจะไม่ทิ้งเค้าไปอีกใช่มั้ย"

       

       

       


      "..."

       

       

       


      ฐาค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมองคนที่ยังลูบศีรษะเธออยู่และไม่ได้ตอบอะไรกลับมานอกจากรอยยิ้มอบอุ่นนั้น ร่างบอบบางส่งสายตาอ้อนวอนจนในที่สุดกอล์ฟก็ยอมเอ่ยปากออกมา
       

       

       



      "กอล์ฟไม่เคยทิ้งตัวเล็กเลยค่ะ กอล์ฟอยู่กับตัวเล็กเสมอ.."

       

       

       


      "ไม่จริง! กอล์ฟทิ้งให้เค้าอยู่คนเดียว..ทิ้งเค้าไปโดยที่เค้ายังไม่รู้เลยว่าทำไมกอล์ฟถึงทำแบบนั้น!"

       

       

       


      คนตัวเล็กตะโกนใส่กอล์ฟทั้งน้ำตา ไหล่บางสั่นไหวไปตามแรงสะอื้น มือเล็กที่กำชายเสื้อเชิ้ตไว้แน่นในตอนแรกนั้นตกลงมาอย่างหมดแรง ก่อนจะเปลี่ยนเป็นกำปั้นเล็กๆ ที่ทุบรัวๆ ลงบนไหล่กว้างนั้นแทน
       

       


       


      กอล์ฟปล่อยให้ฐาระบายความอัดอั้นลงบนตัวเธอจนอีกฝ่ายพอใจ ก่อนจะรวบคนตัวเล็กเข้ามาไว้ในอ้อมกอด ฐาดิ้นขลุกขลักได้ไม่นานก็ยอมศิโรราบให้กับอ้อมแขนแข็งแรงนั้น ซบหน้าลงกับไหล่กว้างอย่างยอมแพ้

       

       

       


      "กอล์ฟไม่เคยทิ้งตัวเล็กไปไหนเลยจริงๆ ค่ะ ตัวเล็กก็รู้นี่.."

       

       

       


      "ไม่! เค้าไม่รู้อะไรทั้งนั้น! ทำไมล่ะกอล์ฟ ทำไมถึงต้องทำแบบนั้น..ทำไมถึงต้องทิ้งฐาไป!"

       

       

       


      "กอล์ฟไม่เคยทิ้งฐาค่ะ..จะให้กอล์ฟพูดอีกกี่ครั้ง กอล์ฟก็จะขอยืนยันว่า กอล์ฟไม่เคยทิ้งฐาไปไหน เพราะกอล์ฟอยู่กับฐาเสมอ..ตรงนี้"

       

       

       


      คนตัวโตกว่าดันอีกคนออกจากอ้อมกอดเบาๆ ก่อนจะค่อยๆ เลื่อนมือข้างหนึ่งไปวางไว้ตรงตำแหน่งหัวใจของร่างเล็ก ฐามองตามมือเรียวนั้นก่อนจะยกมือของตัวเองขึ้นกุมซ้อนทับ และปล่อยให้น้ำตาร่วงหล่นลงมา

       

       

       


      "กอล์ฟรู้ว่าตัวเล็กรู้..อยู่กับความจริงให้ได้สิคะ ไม่ร้องไห้นะคนเก่งของกอล์ฟ"
       

       


       


      ยกมืออีกข้างขึ้นปาดน้ำตาให้คนตัวเล็ก ฐาส่ายหน้าเบาๆ ไปพร้อมๆ กับสะอึกสะอื้นขึ้นมาอีกรอบเมื่อสัมผัสถึงความอ่อนโยนที่กอล์ฟถ่ายทอดมาให้

       

       

       


      "ไม่..เค้าทำแบบนั้นไม่ได้ ทำไมล่ะกอล์ฟ ถ้าเค้ารู้ว่ากอล์ฟจะทำแบบนั้น เค้ายอมต..อื้ออ"

       

       

       


      คำพูดต่อจากนั้นถูกกลืนหายไปหมดโดยฝีมือร่างสูง กอล์ฟตักตวงความหอมหวานจากริมฝีปากบาง ลิ้นร้อนค่อยสอดเข้าไปในโพรงปากอุ่น เกี่ยวกระหวัดกับลิ้นเล็กนั้นอย่างนุ่มนวล
       

       


       


      ฐารู้สึกเหมือนถูกหลอมละลายไปกับสัมผัสร้อนนั้น แขนเรียวยกขึ้นโอบรอบคอคนที่กำลังรุกล้ำเธอ ก่อนที่กอล์ฟจะถอนริมฝีปากออกมาช้าๆ เมื่อเห็นว่าอีกคนกำลังจะหมดลม

       

       

       


      "กอล์ฟไม่ยอมให้ตัวเล็กเป็นอะไรไปหรอก ตัวเล็กสำคัญที่สุดสำหรับกอล์ฟนะ"

       

       

       


      "แล้วกอล์ฟรู้มั้ยว่ากอล์ฟก็สำคัญที่สุดสำหรับเค้าเหมือนกันน่ะ เคยคิดบ้างมั้ยว่าเค้าจะอยู่ยังไงถ้ากอล์ฟหายไปแบบนี้"
       

       


       


      "ตัวเล็กอยู่ได้ค่ะ อีกอย่างกอล์ฟก็ไม่ได้อยู่ไกลจากตัวเล็กเลยนะ"

       

       

       


      ยกสองมือขึ้นวางบนศีรษะของร่างบางและโคลงไปมาเบาๆ ก่อนจะย้ายลงมาประคองใบหน้าหวานนั้น ฐาเงยหน้าขึ้น นัยน์ตาเศร้าถูกส่งไปให้คนตรงหน้าอย่างปิดไม่มิด

       

       

       


      "จำไว้นะตัวเล็ก กอล์ฟรักตัวเล็กมาก..มากจนไม่อยากเสียตัวเล็กไป หรือเห็นคนอื่นๆ ที่รักตัวเล็กเหมือนกับกอล์ฟเสียใจ.."
       

       


       


      "แต่ว่า.."

       

       

       


      กอล์ฟส่งปลายนิ้วชี้ไปแตะเบาๆ ที่ริมฝีปากอิ่มนั้นเป็นเชิงห้าม ก่อนจะค่อยๆ พูดต่อไปด้วยน้ำเสียงอบอุ่นเช่นเดิม ปล่อยให้ฐาขมวดคิ้วด้วยความงุนงง
       


       

       


      "กอล์ฟรู้..ที่กอล์ฟทำลงไปมันอาจจะดูงี่เง่า แต่ตัวเล็กรู้มั้ย..นั่นเป็นสิ่งเดียวที่กอล์ฟสามารถทำให้คนที่กอล์ฟรักที่สุดได้ในเวลานั้น" 
       

       


       


      ปล่อยให้น้ำตาไหลรินลงมาทั้งๆ ที่ริมฝีปากขยับเป็นคำพูดที่เจือไปด้วยรอยยิ้ม ฐาส่งมือขึ้นไปปาดน้ำตาให้คนตัวโตเบาๆ ก่อนที่กอล์ฟจะเอ่ยประโยคที่ทำให้คนตัวเล็กน้ำตาร่วงลงมาอย่างห้ามไม่อยู่
       


       

       


      "กอล์ฟได้ให้สิ่งที่สำคัญที่สุดของกอล์ฟกับตัวเล็กไปแล้วนะคะ..และนั่นคือความเต็มใจของกอล์ฟเอง 
      ตัวเล็กอย่าโทษตัวเอง อย่าเสียใจที่กอล์ฟทำแบบนั้น อย่าร้องไห้เลยนะคะ..น้ำตาไม่เหมาะกับคนน่ารักๆ แบบตัวเล็กหรอก
      ต่อจากนี้ไป กอล์ฟคงไม่ได้มาอยู่ตรงนี้อีกแล้ว.. ฝากดูแลหัวใจของกอล์ฟด้วยนะคะ
       
      กอล์ฟจะอยู่กับตัวเล็กเสมอ ขอเพียงแค่ตัวเล็กคิดถึงกอล์ฟ..แค่นั้น
      รักนะคะ..ตัวเล็กของตัวโต"

       

       


       


      ฐาทำได้เพียงแค่ซุกหน้าลงกับอกอุ่นของอีกคน ปล่อยให้หยดน้ำตาซึมลงไปในเสื้อเชิ้ตสีขาวสะอาดนั้น ร่างบอบบางกอดเอวกอล์ฟไว้แน่น พึมพำคำคำหนึ่งออกมาเบาๆ แต่แค่นั้นก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้คนฟังยิ้มทั้งน้ำตาได้

       

       

       


      "รักเหมือนกันค่ะ..ตัวโตของตัวเล็ก"

      ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

      loading
      กำลังโหลด...

      ความคิดเห็น

      ×